Најчесто се јавуваат три погрешни начини на размислување, кои го одржуваат чувството на страв и анксиозност:
1. Преценување на негативните исходи. Ваквииот начин на размислување, подразбира преценување на веројатноста дека ќе се случи нешто лошо. Поголемиот дел од времето, вашата загриженост содржи „што ако“ реченици, кои исклучиво упатуваат на негативни исходи. На пример: „што ако се испаничам и целосно ја загубам контролата врз себе?“, „што ако паднам на испит и морам да го напуштам студирањето?“ Исходот овде секогаш е негативен, иако постои исто толкава можност да биде и позитивен. Вреди да размислите, дали ќе ви биде покорисно кога би предвидувале позитивен исход, или кога би се препуштиле на природниот начин на развој на настаните, без било каква антиципација.
2. Катастрофизирање. Ваквиот начин на размислување се надоврзува на претходниот. Размислувате во правец, доколку би се случил негативен исход тоа би преставувало катастрофа, која нема да можете да ја поднесете, надминете или преживеете. Катастрофизирачките мисли содржат реченици како што се: „неможам со тоа да се носам“, „тоа за мене ќе биде неподносливо“ ,„јас тоа никогаш не ќе го преживеам“. Искуствата со стравот, паниката или фобијата се непријатни, но не се неподносливи и неможни за преживување. Такви вие ги правите со вашето катастрофирање.
3. Потценување на сопствените капацитети да се соочите со вашиот страв. Ваквото размислување, најчесто е поврзано со катастрофизирање. Себе си говорите, дека не сте способни со проблемите да се изборите, дека за тоа немате доволно капацитет и дека пред нив сте немоќни. Ваквото размислување во самиот старт оневозможува било каков чекор кон можни решенија на проблемот и без борба му се препуштате.
.
Еве еден пример на конкретно делување на горе спомнатите начини на размислување во конкретна ситуација на доживување страв. Притоа на секој таков начин на размислување ќе му „дадеме“ рационална алтернатива , која ќе ви биде од корист во застрашувачките ситуации. Да го земеме примерот со страв од јавен настап.
1. Преценување на негативен исход: „што ако се испаничам додека говорам?“ „Сигурно останатите ќе помислат дека со мене нешто не е во ред“. Можно е да се испаничите додека излегувате пред публика. Ако тоа се случи, може она што сте сакале да го кажете да го скратите и така ја намалите можноста да се збуните.
2. Катастрофизирање. ,,Ако почнам да паничам, луѓето ќе помислат дека сум нешто чуден.“ Да претпоставиме дека тоа навистина ќе се случи. Колку тоа би било ужасно? Дури и некој да го помисли тоа, не е крај на светот. Ако другите не можат да ја разберат вашата реакција, тоа не значи дека помалку вредите. Верувајте во себе и прифатете се, независно од реакциите на другите.
3. Потценување на сопствените капацитети да се соочите со вашиот страв. Си мислите :„нема да можам да се изборам со тоа, луѓето да помислат дека сум чуден“. Запрашајте се, дали е реалистично да претпоставите дека нешто нема да може да го надминете? Ако се обидете искрено на другите да им кажете како моментално се чувствувате, понекогаш може во одредени ситуации да ги запре негативните чувства кои се обидувате да ги сокриете.
Поврзани блог статии